Astryldowate to małe ptaszki, na które składa się ponad 130 gatunków. Wiele z nich chętnie trzymana jest w domach, bo ptaki są łatwe w hodowli, towarzyskie, kolorowe, wdzięczne i rozśpiewane.Najpopularniejsze są zeberki timorskie i amadyńce.
Dom dla astryldowatych
Często uważa się, że małe ptaszki nie potrzebują wielkiej przestrzeni. To błąd. Te egzotyczne ptaki kochają latać, dlatego należy im zapewnić odpowiednio dużą klatkę, a najlepiej wolierę ogrodową z siatką o bardzo drobnych oczkach. Na dnie należy wysypać piasek, a po bokach zamontować niewielkie baseniki, żeby ptaszki mogły zażywać kąpieli. Na powietrzu astryldowate najlepiej trzymać od maja do początku października, a później przenieść je do ciepłego pomieszczenia. Klatka powinna być wyposażona w suche, szorstkie, naturalne gałązki i drążki, które pomagają ścierać pazurki. W klatce bezwzględnie należy dbać o higienę. Piasek powinien być wymieniany co najmniej raz w tygodniu, stare gałązki zamieniane na nowe, a brudne drążki czyszczone. Także w basenikach woda powinna być zawsze świeża, a w poidełkach wymieniana dwa razy dziennie. Pokarm różnego rodzaju najlepiej rozdzielać do kilku osobnych miseczek. Dzięki temu ptaki będą mogły wybierać sobie to pożywienie, na które mają w danym momencie ochotę. Przy odpowiedniej diecie i przestronnej klatce, te nieduże ptaszki długo zachowają zdrowie i energię.
Zeberki timorskie
Ojczyzną tego małego ptaka jest Australia, gdzie zeberki zasiedlają prawie cały kontynent. Zeberki, to obok papużki falistej, jedne z najpopularniejszych ptaków hodowlanych. Zapewnienie im odpowiednich warunków jest w miarę łatwe, wymaga jedynie odrobiny chęci i wiedzy. Trzeba na przykład wiedzieć, że zeberki żyją w stadach i to stanowi podstawę hodowli. Muszą mieć ptasie towarzystwo, bo inaczej, mimo że to gatunek odporny na choroby, zaczynają chorować i robią się apatyczne. Samotność zeberkom zdecydowanie nie służy. Zeberki na wolności żyją około 5 lat. W warunkach domowych, przy braku naturalnych wrogów i przy odpowiedniej pielęgnacji, można z powodzeniem wydłużyć ich żywot nawet do kilkunastu lat.
Karmienie zeberek
Podstawę karmy zeberek stanowi mieszanka różnych gatunków prosa z dodatkiem kanaru, murzynka, łuskanego owsa i nasion traw. Można, a nawet warto, podawać również inne ziarna, na przykład siemię lniane, ziarna rzepaku czy owies, a w ramach poszerzania diety także jabłka lub kiwi, liście szpinaku, mniszka, sałaty, trawę łąkową, tartą marchewkę czy biszkopt. W sklepach zoologicznych jest szeroka gama gotowych, dedykowanych zeberkom mieszanek. Od czasu do czasu, w menu mogą pojawić się rozdrobnione orzeszki ziemne i ziarenka słonecznika. Zeberki nie pogardzą też „ludzkim” pożywieniem, serwowanym jednak tylko czasami i w niewielkich ilościach. Sprawdzą się tu: maczany w wodzie czerstwy chleb, gotowane ziemniaki czy rozdrobniony biały ser. W okresie składania jaj, zeberkom należy podawać pokruszone skorupki kurzych jaj i preparaty wapienne. Wodę do poidełek podawać najlepiej przegotowaną.
Zeberek czy zeberka?
Płeć zeberek jest łatwa do ustalenia. Samce są szaro-brązowe, a na ich policzkach występują dwie rdzawe plamki. Samiczki są po prostu szare. Wyróżnia je jedynie bladoczerwony lub pomarańczowy dziób.
Amadyniec
Amadyniec nazywany jest również amadyną wspaniałą. W naturze występuje w niektórych rejonach północnej Australii, zwłaszcza nad morzem Timor. To pięknie upierzony, nieduży ptak. Niestety, w środowisku naturalnym populacja amadyńca zmniejsza się w bardzo szybkim tempie. Nie bez znaczenia jest nadmierna ilość pożarów traw i lasów. Ze względu na szybko znikający gatunek, wywóz amadyn wspaniałych z ich ojczystego kraju jest całkowicie zakazany.
Latająca feeria barw
Amadyniec jest ptaszkiem niezwykle efektownym. Posiada jaskrawe i bardzo kontrastowe upierzenie – czerwoną główkę, czarne podgardle i pierś koloru od granatowego do fioletowego. Brzuch jest w odcieniach od żółtego do pomarańczowego, skrzydła i kark są zielone, a oczy i ogon czarne. Za piórami na czole widoczny jest turkusowy pasek. Dziób jest jasny z czerwonym zakończeniem, a nóżki mają kolor jasnopomarańczowy lub różowy. Amadyniec to prawdziwa, latająca feeria barw.
Karmienie amadyńca
Odpowiednie pożywienie amadyńca ma wpływ na jego wygląd i samopoczucie, a także na śpiew samców. W środowisku naturalnym pożywieniem tych ptaków są przeważnie nasiona traw z rodzaju sorgo, a w okresie wymiany piór i w trakcie lęgów, ptaki spożywają także owady. W hodowli pokarm powinien być urozmaicony i z powodzeniem podawać można: proso zwyczajne, węgierskie i afrykańskie najlepiej w kłosach, kanar, gwiazdnicę, którą można w płaskiej doniczce postawić w klatce, nasiona traw w różnej formie dojrzałości. Całe kłosy lub dojrzałe kwiatostany roślin powinny być umieszczane pomiędzy prętami klatki. W okresie letnim i wiosennym trzeba udostępnić ptakom świeże i zielone części roślin.
Doskonałym uzupełnieniem diety, zwłaszcza podczas lęgów czy wymiany piór, jest pasta jajeczna. Ugotowane na twardo jajko, należy wymieszać do konsystencji plateliny z suszonymi warzywami i zmieloną skorupką. Ogromną rolę w życiu ptaków odgrywa woda, która zawsze powinna być czysta i świeża. Natomiast podstawowym źródłem białek roślinnych, witamin, węglowodanów oraz substancji mineralnych i wody, jest ziarno. Pokarm, który konsumują amadyńce, musi być odpowiednio wyważony. Składniki żywieniowe we właściwych proporcjach zapewniają organizmowi energię do budowy nowych komórek i tkanek.
Dorota Filip