Pewne schorzenia u psów pojawiają się znacznie częściej niż inne. Należy do nich właśnie dysplazja stawów, która najczęściej jest wadą genetyczną przekazywaną z pokolenia na pokolenia. Mimo tego, u pewnych ras ta przypadłość pojawia się znacznie częściej niż u innych. Które psy są najbardziej narażone na rozwój choroby, jakie są jej objawy i jak należy je leczyć?
Czym jest dysplazja stawów u psa
Schorzenie powoduje niedopasowanie głowy kości udowej do panewki. Może pojawić się w obrębie różnych stawów, jednak najczęściej spotykana jest dysplazja stawu biodrowego. Jest to ściśle związane z nieprawidłową budową panewki miednicznej lub kości udowej. Czasem powodują je oba elementy o patologicznej budowie. Zdarza się, że nie ma zwyrodnień w obrębie stawu, jednak wystąpi w tym miejscu rozluźnienie.
Zazwyczaj schorzenie przekazywane jest po poprzednich pokoleniach, ale co ważne, pomimo genu dysplazji, nie każde zwierzę, które je posiada, będzie chorować. Badania wskazują, że bardzo duże znaczenie mają w tej sytuacji czynniki zewnętrzne. Uwarunkowania mogące wpływać na rozwój dysplazji to wielkość rasy psa, ponieważ duże osobniki są bardziej narażone na pojawienie się problemu. Otyłość, nadwaga lub nadmierna suplementacja wapniem również mogą spowodować dysplazję. Badacze określili już rasy najbardziej narażone na wystąpienie problemów ze stawami. Należą do nich:
- labrador
- owczarek niemiecki, kaukaski
- amstaff
- dog
- sznaucer olbrzymich
- spaniel
- mops
- buldog
Dlatego, jeśli masz psa jednej z powyższych ras, dobrze jest już w wieku szczenięcym wykonać wszelkie badania pod kątem dysplazji.
Dieta a dysplazja
Jak się okazuje, rodzaj karmy, który podajemy pupilom również ma duże znaczenie. Szczenięta narażone na stany patologiczne stawów powinny być karmione suchą karmą, która jest przeznaczona dla szczeniąt dużych ras. Tego typu pożywienie jest dodatkowo wzbogacone o niezbędne na tym etapie rozwoju białka, fosfor i wapń, które są budulcem kośćca. Dorosłym psom można podawać także kolagen w postaci suplementów lub po prostu w codziennej diecie, w postaci wygotowanych kości, szpiku i pokarmów na bazie rosołu. Warto również pilnować psów mających tendencje do otyłości. Każdy pupil, którego waga jest powyżej normy, ma o 10% większe ryzyko dysplazji, dlatego powinien spacerować i nie spożywać więcej kalorii niż potrzebuje.
Aktywność fizyczna
Nie każdy opiekun psa ma świadomość, że szczenięta nie powinny być narażone na wymuszoną, długotrwałą aktywność fizyczną, na twardym podłożu. Niebezpieczeństwo dla stawów i kośćca młodych psów stanowi także długotrwałe i częste chodzenie po schodach. W przypadku zwierzaków z nadwagą spacery są wskazane, jednak najpierw dobrze jest odchudzić pupila i stopniowo wydłużać czas aktywności. Jeśli chodzi o najlepszą formę ruchu dla psa narażonego na dysplazję lub już po diagnozie jest pływanie oraz spacery na miękkiej powierzchni.
Jakie są objawy dysplazji?
Skąd wiadomo, że pies może cierpieć na problemy ze stawami i kośćcem? Jak poznać, że coś jest nie tak? Przede wszystkim należy obserwować pupila i przyglądać się jego zachowaniom. Zazwyczaj pierwsze symptomy, jakie można zauważyć to bardzo ostrożne wstawanie i układanie się do pozycji leżącej. Ponadto pies niechętnie biega, skacze i kładzie się na twardej powierzchni. Można zaobserwować także bardzo specyficzny, sztywny chód. Każdy właściciel psa z pewnością zaobserwuje, że jego pies porusza się inaczej niż dotychczas. Oczywiście przy dysplazji nie muszą występować wszystkie powyższe objawy.
Leczenie dysplazji
Po zauważeniu niepokojących objawów i zgłoszeniu się do lekarza weterynarii wykonuje się przede wszystkim badanie określające zakres ruchowości stawów. Następnie przeprowadza się badanie rentgenowskie. W przypadku stwierdzenia bardzo dużych zmian patologicznych lekarz weterynarii ze specjalnością chirurga ortopedy, wykonuje operację stawu biodrowego. W lekkich lub średnich przypadkach dysplazji stosuje się odpowiednią farmakologię w połączeniu z odpowiednim żywieniem i suplementacją. W razie konieczności podaje się także leki przeciwzapalne i przeciwbólowe. Uzupełnieniem jest rehabilitacja dostosowana do stanu, w jakim znajduje się pies.