Pekińczyk to prawdziwy pies – arystokrata. Przez wieki były ulubionymi psami chińskich cesarzy. Do tego stopnia, że tylko rodzina cesarska miała przywilej posiadania tych psów. Jeśli ktoś z najwyższych dostojników chińskich hodował pekińczyka, to był to prezent od cesarza. Po ewentualnej śmierci obdarowanego, pies wracał na dwór. Osoby, które odważyły się pekińczyka skrzywdzić lub ukraść, były karane śmiercią. Ojczyzną pekińczyków był Tybet, skąd przez Mandżurię trafiły do Chin. Według legendy miały być psami, które pomagały łapać i niszczyć demony, znajdujące się w chińskich świątyniach. Do połowy XIX wieku psy tej rasy można było spotkać tylko na dworze chińskim. Podczas inwazji Brytyjczyków na Chiny i zajęciu pałacu cesarskiego (wojna opiumowa), pięć pekińczyków udało się przewieźć do Wielkiej Brytanii. Wszystkie inne psy, na rozkaz cesarza, zostały pozabijane, by nie trafić w ręce wroga. Jednego z ocalałych psów podarowano królowej Wiktorii. To właśnie w Anglii zaczęto psy hodować na większą skalę i stamtąd trafiły do Niemiec, Francji i innych krajów europejskich.
Pekińczyk – wygląd
Pekińczyk ma charakterystyczny ciemny pyszczek z szeroko rozstawionymi bystrymi oczami, które przez cały czas bardzo uważnie obserwują otoczenie. Do tego dochodzi płaska ciemna kufa. Szyja, dość gruba w stosunku do ciała i otoczona grzywą, przypomina grzywę lwa. Łapy są krótkie, ale mocno zbudowane i delikatnie „rozchodzące” się na boki. Ogon – wysoko osadzony, zakończony frędzelkami, sztywno noszony. Sierść jest średnio długa i bardzo miękka – w kolorze rudym lub popielatym z domieszką czarnego, ewentualnie białego. Niezwykle rzadko spotykany jest pekińczyk jednolicie biały lub czarny. Pies jest stosunkowo niewielki, waży od trzech do pięciu kilogramów.
Pekińczyk – cechy osobowości
Z pekińczyka nie zrobi się słodkiej i miłej przytulanki. Te niewielkie psy mają charakter i wymagają silnej, chociaż troskliwej ręki. Może się wydawać to zabawne, ale wielowiekowe uwielbienie dla pekińczyka musiało się odbić w ich charakterze. Nie wszyscy nadają się jako towarzystwo pekińczyka. Tak, tak, bo to nie pekińczyk jest towarzyszem, ale człowiek jemu towarzyszy. Ta niezwykle inteligentna rasa jest bardzo niezależna. Wśród domowników pies wybiera jedną osobę i ewentualnie pozwala się uwielbiać. Nie ma też charakteru sportowca, więc bardzo długie spacery może odbywać najwyżej na rękach właściciela. Przez specjalistów jest uważany za psa, który nadaje się dla osób starszych, mających czas i cierpliwość. Pekińczyk jest bardzo waleczny. Mimo niewielkiego wzrostu, nie odpuści, jeśli ktoś go zaczepi. Nie przepada za towarzystwem innych zwierząt. Toleruje je, gdy wychowywany jest z nimi od szczenięcia. Wymaga jednak uwagi opiekuna, chociaż nie lubi być głaskany i przytulany. Nie wydaje się z tego względu dobrym towarzyszem dla małych dzieci. Socjalizacja powinna się odbywać od najwcześniejszych tygodni, tym bardziej, że jest to pies trudno poddający się szkoleniu, bynajmniej nie ze względu na niską inteligencję. To psy bardzo mądre, ale niezależne. Jeśli obrażą się na swojego opiekuna, długo dają mu o tym przypominają. Cóż, w końcu były na dworze cesarza i nabrały wiele z jego charakteru.
Jak dbać o pekińczyka?
Pekińczyk jest ciekawy świata, ale nie lubi długich wędrówek. Nie przebada też za intensywną zabawą. Woli wygodnie siedzieć i przyglądać się otoczeniu. Toleruje samotność, chociaż nie jest to rasa dla zapracowanych. Największym wyzwaniem dla właściciela jest zadbanie o sierść. Trzeba ją codziennie szczotkować, wykorzystując do tego dobre szczotki i grzebienie. Sierść pekińczyka wymaga też od czasu do czasu odżywki. Trzeba też zadbać o oczy psa. Powinny być regularnie przemywane. Systematyczne powinny być też sprawdzane przegrody nosowe. Układ oddechowy pekińczyka jest dość krótki, więc trzeba zadbać, by w nosie nie zalegała wydzielina – można ją usunąć za pomocą zwykłej chusteczki higienicznej. Nie ma natomiast większych problemów z żywieniem. Pekińczyki jedzą zarówno karmę suchą jak i mokrą, przygotowaną dla małych psów. Od czasu do czasu mogą być nagradzane tzw. smaczkami. Psy tej rasy uchodzą za dość zdrowe. Mogą mieć czasami problemy z oczami lub problemy z oddychaniem. Właściwie pielęgnowane, doceniane, po królewsku traktowane, zostaną ze swoim właścicielem na długie lata.