Istnieje wiele teorii na temat pochodzenia i wieku tej rasy. Można znaleźć doniesienia o malunkach i rzeźbach przypominających jamniki, znalezionych w Egipcie oraz Francji. Czy jednak były one rzeczywiście protoplastami współczesnego jamnika ? Ciężko powiedzieć. Większość znawców twierdzi, że tak dalekie korzenie są mało prawdopodobne. Obecny Dachshund z pewnością jednak wywodzi się z Niemiec (dachs z niemieckiego to borsuk, gdyż to na niego często polowały jamniki), gdzie pierwszy roboczy wzorzec rasy został sporządzony 1879r. Tam służyły właśnie do polowania na lisy, króliki i borsuki. Dzięki specyficznej budowie ciała łatwo mogły wślizgiwać się w nory, gdzie miały przytrzymać zwierzynę i czekać na myśliwego. Od takiego przeznaczenia prawdopodobnie wzięła się ich polska nazwa ? jamnik, od wchodzenia do jam.
Wygląd jamnika krótkowłosego standardowego
Ten psiak powinien ważyć około 6,5-7 kg, a w kłębie osiągać wysokość 25-26cm. Głowa jamnika jest wydłużona, jednak nie spiczasta, o bystrych oczach w kolorach od brunatnego, po czarny. Dość długa szyja łączy ją z wydatną, umięśnioną klatką piersiową. Linia pleców jamnika lekko opada w dół, lub jest prosta. Łapy są silne, z mocnymi kośćmi. Ogon prosty, czasem lekko zakręcony, niewysoko osadzony.
Sierść jest krótka, błyszcząca i twarda. Najbardziej popularnym typem umaszczenia jest jednolite (rude, rudobrązowe, rudożółte) oraz dwukolorowe (czarny lub brązowy z rdzawymi/żółtymi podpaleniami w okolicach boków i dolnej wargi pyska, przedpiersia, ogona i łap). Nieco rzadszą odmiana jest marmurkowa (ciemne tło i niewielkie jasne łaty).
Wychowanie i charakter psów tej rasy
Nie bez przyczyny jamniki krótkowłose standardowe, jak i właściwie inne jamniki, nazywa się indywidualistami. Przywykły one bowiem do samodzielnej pracy podczas polowań, samodzielnego podejmowania decyzji i w tej chwili nie zawsze i niechętnie się podporządkowują. Wczesne wprowadzenie zasad i żelaznej konsekwencji powinny ułatwić tresurę jamnika, choć niestety najczęściej spośród domowników wybiera on sobie ,,pana??, czyli osobę o najsilniejszym charakterze, która według niego jest najwyżej w hierarchii. Reszta członków rodziny natomiast w psim rozumowaniu jest na równi z nim samym. Przed zdecydowaniem się na tę rasę, należy więc przemyśleć dokładnie, czy będziemy akceptować nieco samodzielnego, niezależnego psa.
Choć w wielu domach pełnią rolę kanapowców, taki tryb życia nie jest dla nich odpowiedni. Ze względu na skłonności do tycia (które bardzo źle się kończy dla ich stawów i kręgosłupa), a także na myśliwskie cechy, potrzebują niekoniecznie długich, lecz ciekawych spacerów, najlepiej w nowe miejsca, lub rzadko odwiedzane. Jeśli mamy własny ogród, działkę, czy pobliskie pole, nasz jamnik będzie wielce zadowolony z urządzonych zabaw węchowych.
Kochany, odpowiednio prowadzony pies tej rasy obdarzy właściciela wielką, wręcz zaborczą miłością i w razie potrzeby bez wahania stanie w jego obronie. Jest wbrew pozorom wrażliwym psem, więc należy go wychowywać pozytywnymi metodami szkoleniowymi i nagradzać pochwałami, a nie używać fizycznej siły.
Zdrowie
Jamniki krótkowłose standardowe żyją dość długo, bo średnio aż 14 lat. Ich głównym problemem jest wspomniana wcześniej skłonność do otyłości, która jest przyczyną wielu innych, poważnych schorzeń. Długie, ciężkie ciało i krótkie łapki, to murowane problemy ze stawami kończyn i kręgosłupem. Ten ostatni ma też skłonności do dyskopatii (związana z wypadnięciem, degeneracją, bądź przesunięciem tarczek międzykręgowych), prowadzącej do paraliżu kończyn. Z tego względu należy unikać chodzenia z jamnikiem po schodach. Szybko zauważone powłóczenie tylnymi nogami i niechęć chodzenia na spacery, powinny być sygnałem do natychmiastowego udania się do weterynarza. Kiedy choroba jest jeszcze w małym stopniu zaawansowania istnieje szansa na wyleczenie.
