Kot norweski leśny jest rasą charakteryzującą się bardzo dużym temperamentem i wysoką sprawnością fizyczną. Jeżeli decydujesz się przyjąć do grona domowników kota tej rasy, pamiętaj o zapewnieniu mu odpowiedniego miejsca do wspinaczki – w przeciwnym razie na meblach szybko pojawią się ślady kocich pazurów.
Agresywne zachowanie nie należy do cech tego kota. Zwierzę nie przepada za nadmiernymi czułościami. To kot, który zdecydowanie chodzi swoimi ścieżkami i bardziej niż pieszczoty ceni niezależność. Do jego podstawowych cech należy również tolerowanie innych domowych pupili oraz początkowa nieufność w stosunku do obcych osób. Kot norweski leśny bardzo chętnie uczy się nowych sztuczek, więc zapewnienie mu intelektualnych zabaw i wyzwań z pewnością będzie docenione.
Wyjątkowe zdolności adaptacji
Kot norweski leśny wyróżnia się bardzo dobrze rozwiniętą umiejętnością przystosowywania się do nowych warunków bytowych, nawet trudnych. Zwierzę będzie dobrze czuło się przebywając w mieszkaniu, w specjalnej wolierze, na spacerze lub wybiegu. Ten pupil uwielbia eksplorację nowych miejsc oraz podróżowanie, podczas gdy dla wielu kotów jest to źródło stresu.
Choroba Andersena
Kot norweski leśny cieszy się dobrym zdrowiem, jednakże pomimo wysokiej odporności i wytrwałości u kotów z hodowli europejskich i amerykańskich stwierdzono przypadki zachorowań na tzw. chorobą spichrzeniową typu IV, znaną także w skrócie GSD IV oraz jako choroba Andersena. Schorzenie genetyczne jest dziedziczone w sposób autosomalny recesywny. Oznacza to, że objawy choroby wystąpią tylko u tych kociąt, których oboje rodziców było nosicielami wadliwego genu.
Choroba polega na zaburzeniu szlaku metabolizmu glukozy. Patologiczny glikogen gromadzi się w komórkach nerwowych, wątrobie i mięśniach, prowadząc do upośledzenia funkcjonowania tych organów. W Polsce od 1 stycznia 2012 r. opiekunowie kotów tej rasy mają obowiązek przeprowadzania testów genetycznych w kierunku GBE-1 powodującego omawianą chorobę, jeżeli żadne z rodziców kota ma certyfikat, z którego wynika, że nie są nosicielami GSD IV.
Pielęgnacja i żywienie
Gęsta, długa sierść kota norweskiego leśnego wymaga wyczesywania tylko ras w tygodniu, aby dobrze się prezentowała. W okresach linienia wyczesywanie sierści powinno być częstsze. Nie wolno czesać ogona, a jeżeli opiekun się na to zdecyduje, powinien wykonać czesanie od spodu, aby nie wyrwać sierści, która w tej części ciała wolno odrasta.
Dieta kota norweskiego leśnego powinna być urozmaicona, obejmująca zarówno gotowe karmy mokre i suche, jak i naturalne pożywienie. Rasa charakteryzuje się długim włosiem, dlatego warto podawać kotu profilaktycznie produkty zabezpieczające przed tworzeniem się kul włosowych w układzie pokarmowym (np. naturalne włókno zawarte w zielonych częściach roślin i warzyw). Dieta kota norweskiego leśnego powinna być oparta przede wszystkim na rybach i mięsie.
Towarzysz wikingów i przodek Maine Coon
Chcąc lepiej zrozumieć charakter i potrzeby kota norweskiego leśnego, warto poznać historię powstania rasy, która ukształtowała się w naturalny sposób, w gęstych, trudno dostępnych lasach norweskich. Rasa rozwijała się w bardzo surowym klimacie, dlatego posiada wysoką wytrwałość i dobre zdolności do adaptacji. Wzmianki na temat kota norweskiego leśnego pojawiały się już w nordyckich mitach i źródłach historycznych z XIII wieku. Koty norweskie leśne są odkrywcami i lubią podróże – być może dlatego, że towarzyszyły Wikingom w ich morskich wyprawach. Ojczyzną tej rasy jest Skandynawia, ale naukowcom nie udało się ustalić, skąd koty norweskie się tam znalazły. Nie jest natomiast tajemnicą, że rasa po dotarciu do Ameryki Północnej dała początek rasie Maine Coon.
Tekst: Magdalena Lisek
Fot. Patrizia08,thabisfotowel, pixabay
