Parwowiroza psów to wysoce zakaźna choroba, która cechuje się aż około 40% śmiertelnością. Narażone są na nią szczególnie psy młode i stare, ale także dorosłe mające kłopoty z odpornością. Niestety pomimo popularnych przecież obecnie szczepień, wciąż jest bardzo popularnym schorzeniem. Jak rozpoznać tę chorobę i na czym ona polega ? Czy jest groźna dla ludzi ?
Przyczyny parwowirozy psów
Czynnikiem wywołującym chorobę jest wirus parwowirozy psów i istnieje wiele jego odmian. W dodatku jest bardzo odporny na zewnętrzne warunki środowiskowe, zwłaszcza jeśli przebywa w temperaturze pokojowej ? wtedy może przeżyć nawet pięć, sześć miesięcy. Skupiska tego wirusa można znaleźć przede wszystkim w kale, ale także w moczu i ślinie zarażonego psa. Co ciekawe, zaobserwowano pewną zależność wrażliwości na zachorowanie związaną z rasą. Częściej chorują rottweilery, dobermany, owczarki niemieckie i labradory.
Przebieg i objawy
W związku z miejscem występowania wirusa, drogi zakażenia są dwie ? przez układ pokarmowy, lub przez bezpośredni kontakt z chorym psem, bądź zdrowym, lecz po niedawno przebytej chorobie, roznoszącym jeszcze zarazki. Okres inkubacji wirusa (czyli od momentu zarażenia do pojawienia się pierwszych objawów) trwa zazwyczaj od 1-2 tygodni. Możliwe jest przejście bezobjawowe tej choroby, jednak ma to miejsce raczej tylko u dorosłych psów. U reszty obserwuje się najczęściej wymioty, biegunkę (często z krwią, wtedy kał ma brunatną barwę i nieprzyjemny zapach), bóle brzucha, brak apetytu, apatię, a w cięższych przypadkach gorączkę 40-41 stopni i obniżoną ilość białych krwinek. Czasem też po gorączce dochodzi do gwałtownego spadku temperatury i takie wahania mogą się utrzymać przez pewien czas. W końcowej fazie choroby dochodzi czasem do rozwoju żółtaczki. Charakterystyczną cechą parwowirozy psów jest jej gwałtowny przebieg, czasem do śmierci zwierzaka dochodzi już po dwóch dniach. Ważne jest zatem, aby nie banalizować powyższych objawów, bo zwłaszcza u szczeniąt liczy się każda godzina.
Istnieje także forma sercowa tej choroby, która występuje stosunkowo rzadziej ? chorują na nią tylko szczenięta do 2 tygodnia życia, gdyż wtedy jeszcze rozwija się serce, a wirus parwowirozy psów szczególnie upodobał sobie miejsca, gdzie intensywnie dzielą się komórki. Niestety takie przypadki praktycznie wszystkie są śmiertelne, a objawy często nie są zauważone. Należą do nich zasinienie błon śluzowych, czy wypływ pienistej wydzieliny z dróg oddechowych. Źródłem zakażenia dla tak małych szczeniąt jest ich nieszczepiona matka.
Rozpoznanie i leczenie
Często w przypadku szczeniąt z typowymi objawami parwowirozy psów, lekarz weterynarii od razu rozpoczyna leczenie. Wykonuje też głównie morfologię krwi w kierunku liczby przeciwciał, stężenia glukozy, stężenia potasu i stężenia albumin. Pomocne będzie również wykonanie biochemii, a w mniej oczywistych przypadkach testy PCR.
Leczenie odbywa się głównie objawowo. Przede wszystkim (gdy chory pies przebywa w domu, czasem bowiem jest konieczne leczenie szpitalne) odradza się podawanie jakichkolwiek pokarmów, żeby zminimalizować biegunkę i wymioty, które pozbawiają psa substancji odżywczych i prowadzą do odwodnienia. Aby uzupełnić płyny podaje się dużo wody i elektrolitów, w przypadkach zaś leczenia szpitalnego podaje się kroplówkę. Specjalista zapisuje też zależnie od przypadku leki przeciwwymiotne i przeciwkrwotoczne. W przebiegu leczenia najważniejsze tak naprawdę są pierwsze 3-4 doby. Potem należy stopniowo podawać psu w małych porcjach lekkostrawne pokarmy, a po tygodniu zwierzak powinien dojść do siebie.
Profilaktyka
Podstawą profilaktyki chorób wirusowych są szczepienia, które powinny odbyć się w wieku 6-7 tygodni, potem 8-9 tygodni, a następnie w wieku 11-12 tygodni. Zaleca się powtórzenie szczepienia po ukończeniu pierwszego roku życia, a u dorosłych psów co 3 lata.
