Co to jest choroba parwowirusa psów?

Zakażenie parwowirusem psów (CPV) jest stosunkowo nową chorobą, która po raz pierwszy pojawiła się na świecie w 1978 r. Ze względu na nasilenie choroby i jej szybkie rozprzestrzenianie się w populacji psów, CPV wzbudziło duże zainteresowanie i obawy wśród opinii publicznej. Wirus, który to powoduje, jest bardzo podobny do zapalenia jelit kotów, a obie choroby mają prawie identyczny przebieg. Dlatego spekulowano, że wirus psi jest mutacją wirusa kociego. Jednak teoria ta nigdy nie została udowodniona.

W jaki sposób pies zostaje zarażony parwowirusem?

Jak nazwa wskazuje, czynnikiem sprawczym choroby CPV jest wirus. Głównym źródłem wirusa są odchody zarażonych psów. W odchodach zarażonego psa może występować wysokie stężenie cząstek wirusowych. Wrażliwe zwierzęta zarażają się po spożyciu wirusa. Następnie wirus jest przenoszony do jelita, gdzie atakuje ścianę jelita i powoduje stan zapalny. W przeciwieństwie do większości innych wirusów, CPV jest stabilny w środowisku i odporny na działanie ciepła, detergentów i alkoholu. CPV odzyskane z psich odchodów nawet po trzech miesiącach w temperaturze pokojowej jest dalej groźne. Ze względu na swoją stabilność wirus łatwo przenosi się przez sierść lub łapy zakażonych psów, ubrania i inne przedmioty. Do rozprzestrzeniania wirusa nie jest wymagany bezpośredni kontakt między psami.

Jak ta choroba wpływa na psa?

Objawy kliniczne choroby CPV różnią się nico pomiędzy poszczególnymi zwierzętami, ale na ogół przyjmują postać ciężkich wymiotów i biegunki. Biegunka w wielu przypadkach może zawierać też krew. Ponadto chore psy często wykazują brak apetytu, depresję i mają gorączkę. Należy zauważyć, że wiele psów nie wykazuje wszystkich objawów klinicznych, ale wymioty i biegunka są najczęstszymi objawami. Wymioty zwykle zaczynają się jako pierwsze w przebiegu choroby. Parwowirus może wpływać na psy w każdym etapie życia, ale najczęściej występuje u psów w wieku poniżej jednego roku. Młode szczenięta poniżej pięciu miesięcy są często najbardziej dotknięte chorobą i najtrudniejsze do leczenia.

Jak się rozpoznaje parwowirusa?

Kliniczne objawy zakażenia CPV mogą naśladować inne choroby powodujące wymioty i biegunkę. Dlatego też rozpoznanie CPV jest często dużym wyzwaniem dla lekarza weterynarii. Pozytywne potwierdzenie zakażenia CPV wymaga wykazania wirusa w kale lub wykrycia przeciwciał CPV w surowicy krwi. Czasami pies ma parwowirusa, ale wynik testu na obecność wirusa w kale jest ujemny.

Czy można skutecznie leczyć CPV?

Podobnie jak w przypadku każdej choroby wirusowej, nie ma skutecznego w 100 % leczenia, które zabija wirusa po zarażeniu psa. Jednak parwowirus nie powoduje bezpośrednio śmierci zwierzęcia. Raczej osłabia i degraduje wyściółkę przewodu pokarmowego i jest trudny do leczenia. Prowadzi to do poważnego odwodnienia, zaburzeń równowagi elektrolitowej (sodu i potasu) i zakażenia krwiobiegu (posocznica). Kiedy bakterie, normalnie żyjące w przewodzie pokarmowym, są w stanie dostać się do krwiobiegu, bardziej prawdopodobne jest, że zwierzę umrze. Pierwszym krokiem w leczeniu jest zminimalizowanie odwodnienia i zaburzeń równowagi elektrolitowej. Wymaga to dożylnego podawania płynów zawierających elektrolity. W celu zapobiegania i kontroli posocznicy podaje się antybiotyki i leki przeciwzapalne. Leki przeciwskurczowe są stosowane w celu zahamowania biegunki i wymiotów, które utrwalają problemy.

Jakie są rokowania w przypadku zakażenia?

Zdecydowana większość psów z zakażeniem CPV wraca do zdrowia, jeśli zastosuje się agresywne leczenie i jeśli terapia zostanie rozpoczęta przed wystąpieniem ciężkiej postaci posocznicy i długotrwałego odwodnienia. Z nie do końca zrozumiałych powodów niektóre rasy psów, w szczególności rottweiler, mają znacznie wyższy wskaźnik śmiertelności niż inne rasy.

Czy można zapobiec zakażeniu?

Najlepszą metodą ochrony psa przed zakażeniem CPV jest odpowiednie, profilaktyczne szczepienie. Szczenięta otrzymują je z reguły w ramach serii szczepionek podawanych od 6 do około 12 tygodnia życia. W niektórych sytuacjach lekarze weterynarii podają szczepionki w odstępach dwutygodniowych i dodatkową dawkę przypominającą w wieku od 18 do 20 tygodni. Ostateczną decyzję o odpowiednim harmonogramie szczepień powinien podjąć Twój lekarz weterynarii.

Czy istnieje sposób na zabicie wirusa w środowisku?

Stabilność parwowirusa CPV w środowisku sprawia, że ??ważna jest odpowiednia dezynfekcja skażonych obszarów w okolicach przebywania psów. Można to osiągnąć, czyszcząc okresowo miski na żywność, miski na wodę i inne zanieczyszczone przedmioty, roztworem 250 ml wybielacza chlorowego w 5 litrach wody. Ważne jest, aby stosować wybielacze chlorowe lub środki dezynfekujące na bazie aldehydu glutarowego. Są to jedyne substancje, które skutecznie zabijają wirusy.

Czy parwowirus stanowi dla mnie zagrożenie dla zdrowia? A co z moimi kotami?

W toku dotychczasowych badań nie stwierdzono przypadków przenoszenia parwowirusa z psów na inne zwierzęta. Nie należy obawiać się zakażeń pomiędzy różnymi gatunkami czworonogów, a zwłaszcza kotów.